Tyn, kto mo abo mioł dobrego tatulka, mo wiyncyj, jakby wygroł los na loteryji! – tak dycki godała nasza starka Elza, a miała prawie.
My ze bracikiym te szczyńście mieli!
Nasz tatulek dycki mioł do nas, dziecek, czas. Chciało mu sie z nami pogodać, chocioż prziszoł ze „tuplowy”. Niy szło by to bez pomocy naszej mamulki, co nojwiyncyj przi chałpie robiła a dała swojimu chopu trocha łoddychnońć. Po szychcie łojciec rod z nami siadowoł, rozprowioł ło świecie a czytoł nom roztomańte ksionżki. Jak my czego niy rozumieli, to nom tak długo łobjaśnioł, aż my pokapowali. Mioł zamiłowani do geografii, za młodu zjeździł poła Europy, a wiela nos potym w doma nauczył! Insze dziecka ni miały ani pojyńcio, czamu je noc a dziyń, a my to wiedzieli, niż my poszli do szkoły abo że som na świecie ludzie, co im godajom buszmeny abo pigmeje. Tatulek som ksionżka ło nich przeczytoł, a potym nom pokozoł łobrozki i wszystko łopedzioł.
Fest żech mu przoła, ale czasym mie wkurzoł, jak godoł, że „łosiołkowi trza jasełka podnosić, coby sie wiyncy nauczył”. Jo wtedy niy wiedziała, że łon mie tak chwoli. Wiym, że tata nom tyż przoł, chocioż jako prawy Ślonzok nom nigdy tego niy padoł.
Jak mi było ze jedynoście lot, to łojciec wymyślił tako gra: kupowali my dwie taki same, sobotni gazety ze krziżowkom, a potym my sie ścigali, kiery piyrszy skończy. Downi krzyżowki były ciynżki, a rozwionzać ich niy było tak łaps! W niydziela, to my już czynsto-gynsto handlowali na słowa. Z poczontku wygrywoł tatulek, potym czasym był rymis, ale prziszoł czas, że jo zaczłach wygrywać. Wtedy mi padoł: Jo cie dziołcha już wiela niy naucza, a na tych twoich malunkach ( jo rada malowała) sie wiela niy wyznom, bezto pojdziesz jutro do takigo chopa łod malowanio, niych cie dali uczy!
Radowałach sie, że mi sie dali uczyć kozoł, bo jeszcze za moich czasow godało się, że na ksztołcyni dziołchy szkoda piniyndzy, bo i tak sie wydo, a we chałpie bydzie siedzieć.
Wiym, że bez naszego tatulka niy robiła bych tego, co dzisioj robia. Jak mie i bracikowi sie co powiodło, łogromnie sie radowoł, choć niy doł tego po sie poznać, ale my to i tak wiedzieli! Jak już był fest chory na serce, to mi kiejś padoł tak: wiysz, jo se myśla, że jo cie już tela nauczył, że se sama dosz teroz w życiu rady... Ni ma go już z nami bez dwaścia lot, ale sztyjc nom go brakuje.
Komentarze