Grymlino
Grymlino

To był taki czas, kiej ludzie mieli rzykać, żałować za grzychy a pon Jezuska wypatrować. Jo dycki łod bajtla chodziła na roroty ze starkom abo ze ciotkom Gryjtom, mojom potkom. Stowałach wczas rada, bo mi sie trefiało, że nasz farorz wzion mie do syjmowanio Dziecionteczka ło jedyn schodeczek. Co to była za uciecha!
Jak żech poszła do szkoły, to mi sie już tak fest niy chciało chodzić, bo trza było stować ło piontej rano, coby zdonżyć do kościoła na szosto, ale insze dziecka na roroty lotały, to jo ni mogła być gorszo! Kożdy dziyń my dostowali konsek łobrozka do przilepiynio a na koniec ze tych papiorkow dało sie poskłodać betlejymka. Jedyn rok żech pora razy niy była, bo miałach angina, za to mie ksiondz na kolyndzie zganił, bo padoł, że mom łobrozek postrzylany, a jo se to fest wziyna do serca!
Po rorotach to my mieli jeszcze ze poł godziny czasu do szkoły na osmo, to dycki gibko leciało sie do piekarnie łod Mrozka, tam to mieli nojlepsze kołoczki a żymły, jakich jo już downo niy jadła. Kołoczki były miynkuśkie, a hrubo ze syrym abo ze makiym a żymły trzeszczały w zymbach a smakowały bez pomazanio, a jaki dobre szplitry ze marmeladom, a jak tam woniało anyżkami a makronami!
We adwyncie ludzie se tyż wrożyli, jako bydzie pogoda we wszystkich miesioncach nowego roku. Jedni godali, że trza łobserwować dwanoście dni przed Wilijom, drudzy że trza liczyć tuzin dni łod Barborki. Czy sie im to zgodzało, tego niy wiym, bo u nas w doma dycki wrożyło sie pogoda we Wilijo ze cebule. Nasza starka nom dycki godała, coby my se dowali pozor, co nom sie śni we adwyncie, a to co sie prziśniło we łostatnim tydniu przed Wilijom, isto sie miało spełnić.
Tak ze tydziyń przed Godnimi Świyntami gospodynie brały sie do pucowanio chałpy. Przeblykały łożka, myły łokna, chocioż był mroz, rychtowały łachy do kościoła a potym kontrolowały, eli majom wszystek do warzynio a pieczynio na Wilijo. Kołocze dycki piykły na ostatni driker, ale pierniki na miodzie na tydzień abo dwa do przodku, bo musiały zmiynknonć!
Na polu tyż się już nic niy śmiało robić, bo sie godało, że lepij spotkać wilka w lesie niż gospodorza we adwyncie na polu! To był tyn prawy czas, kiej domowo gadzina mogła wypoczońć: konie stoły we masztalni a krowy we chlywie.
Chopeczki tyż mieli swoje roboty w doma. Czasym trza było gipsdeka we kuchyni wybiylić abo drzewa narombać a poskłodać pod łokapym, coby stykło na kolyndowe wieczory.

Komentarze

Dodaj komentarz