Byli roz dwa kamraty – bergmony: Jonek a Zeflik. Kejś przidarziła im sie na dole łogromnie dziwno rzecz, bezto posłuchejcie:
Chopy szli gonkiym, łoroz Zeflik padoł:
– Jako wielgo łoszkliwo żaba! Skond sie sam wziena, zaroz jom rozdepna!
– Dej pokój kamracie – Jonek mu na to – przeca ci ta żaba nic niy zawiniła! To tyż je boski stworzyni, krziwdzić sie ji niy godzi!
Zeflik sie wkurził:
– To je jakiś diosectwo, bo ślypia sie ji świycom na czerwiono, a po drugi: skond by sie sam tako żaba na grubie wziyna?! Hm… Pódźma lepi ku szybowi, bo nos jeszcze szola łodjedzie!
Ale Jonek łodpedzioł kamratowi:
– We tych czerwionych ślypiach łodbijajom sie nasze lampki! Podź sam żabko, isto woda cie sam prziniosła, yno Ponboczek wiy, wielaś już dni słoneczka niy łoglondała! – staroł sie bergmon Jonek.
Wzion żaba do rynki, a na świat jom wywiozł, a potym poszeł śniom do swoji chałpy.
Ledwie wlozł do dźwiyrzy zaroz zawołoł na swoja baba:
– Hyjdla! Kajś sie babo stracila? Gościa ci wieda!
Hyjdla wleciała do izby ze chlebym we rynce i aże cołko sie zatrzonsła:
– Ło Jezusiczku, alech sie wylynkała! – wystynkała. -Skond żeś Jonek wzion tako wielgo żaba?!
– To je mój kamrat ze gruby, babeczko – łodpedzioł chop. – Trza go godnie przijońć!
We duchu Hyjdla sie namyślała, coby ta Jonkowo godka miała znaczyć, bo łon nigdy niy mloł jynzykiym po próżnicy, bezto wartko położyła chlyb na stoł, a poszła odewrzić dźwiyrze, bo gdoś klupoł.
Łod proga doł sie słyszeć głos żebroczki, co ich czynsto nawiydzała. Hyjdla wkludziła jom do izby, ale jak żebroczka uwidziała Jonkowego kamrata, zaroz wrzaskła na cołki głos, że stakim stworym wieczerzać niy bydzie, a jak sornik skoczyła nazod ku dźwiyrzom.
Hyjdla była isto, że na drugi dziyń wszyjscy sie dowiedzom, że jeji ślubny zgłupioł, bo żebroczka te zwiasty po wsi rozniesie! Jednako długo se tym głowy niy zawracała, bo trza było Jonkowego kamrata kajś spać położyć.
– Co łoni som, chop eli baba? – spytała sie żaby, a łona ji łodpedziała tak:
– Niy tropcie sie, bo je Skarbnik Żaba nawykły do niywygody! Na grubie czynsto kłada głowa na kamiyniu. Musicie wiedzieć, że mie yno nojlepsze bergmony znajom! Powiym wom, Hyjdla, że mocie łogromnie dobrego chopa! Choć jo mioł yno postać gadziny, liczył sie sy mnom, a niy doł mie kamratowi zadeptać! Ciebie zaś kamracie, musza pedzieć, że mosz wielce zgodliwo babeczka, szanuj se jom! Żyjcie se społu jak nojdłuży, co wom łobom życza!
A po tych słowach Skarbnik Żaba sie stracił a wiyncy go niy widzieli!
Komentarze