Mój chop był... szporobliwy!

– Co ty dziołcho yno porzad po tym swojim chopie beczysz! Jak żył, to żeś ło nim wiela dobrego pedzieć ni mogła: rod se wypioł, na chałpa, na dziecka a na cia grosza wydać niy wydoł, yno cis do banie a potym inflacyjo mu piniondze zeżarła! Eli aby jedna rzecz możesz padać na jego łobrona?
– Isto, że moga, mój chop był...szporobliwy!
– Szporobliwy to łon możnej i był, yno tyżeś ze tego nic niy miała! Niy pamiyntosz jak ci groch do garca liczył?
– Mylisz sie Zofija, to niy był groch yno krupy, ale jak nasza starka przijechała, to sie zgodził, cobych dwie łyżki krupow do zupy do ni dociepła, taki zgodliwy był! – padała wdowa.
– Toś już zapomniała, jako haja na drugi dziyń zrobił, a szło yno ło to, coby sie starka do Józika wyniosła
a u was darmo chleba niy jadła!
– Toż prawie wtynczos ni mieli my go zatela!
– Dość byście mieli, jakby bez zima tych pora miechow żyta na gorzołeczka niy sprzedoł... A ty, Milka po nim teroz ślimcesz jak gupio!
– Ale wszystkigo niy przepił, po bombonie dzieckom kupił...
– Szkoda, że yno po jednym... Pomyśl se babo, wielaś sie bez niego napłakała, co to niy pamiyntosz, jak żeś do farorza po rada chodziła?
– No i potym sie Szymon poprawił... – wdowa dalij łobstowała przi swojim.
– Ja, poprawił sie... ze papucia na lacz! I na wiela mu tego stykło?
– nerwowała sie Zofija.
– Łon dycki ni mioł trwanio... ale łojcym był dobrym!
– Ło tym toby yny wasze dziecka pedzieć mogli, wiela larma u wos było we chałpie a wiela hibow zebrali!
– Widza, Zofija, że ty mie chcesz rychtik wkurzić a jo niy zamiaruja sie ze tobom wadzić, bezto dej pokoj mojimu starymu, co już we grobie spoczywo!
– Mosz prawie dziołcha, i niych se tam łostanie a Ponboczek som łosondzi jaki był! A ty dziołcho na kalup za swojim żywotym, bo ci uciecze
a bydziesz żałować, żeś go tak gupie przesrała, bo przeca mosz do kogo żyć: dzieci mosz dobre, bo cie rade nawiydzajom.
I pamiyntej, jak sie bydziesz chciała skim powadzić to jeszcze mosz mie!
Ta Zofija to była ale mondro baba!

Komentarze

Dodaj komentarz