Jeszcze przed piyrszom wojnom, jak moja starka była modom dziołchom, to te wrożyni na Andrzeja było fest we modzie. Dziołszyska niy poradziły sie doczekać, aż przidzie podzim a śnim Andrzejowe świynto, bo kożdo myślała se tak: yny roz we roku my, dziołchy, momy ta prziwilijo, coby se powrożyć, jaki bydzie tyn nasz prziszły! To nic, że farorz ze ambony na taki rzeczy przezywo, przeca mu wszyskigo godać nie muszymy… Dziołchy zbiyrały się każdego roku we inkszej chałpie. Tam se pojadły kołocza, napiły leśnego tyju ze miodym, pośpiywały nasze pieśniczki, a jak pizło dziesiyńć zaczyny sie wrożby. Ciepało sie strzewikami ku dźwiyrzom, ale jak sie strzewik łobrocił nazod, to ta istno musiała czekać na wydoj jeszcze cołki rok abo i wiyncy. Ze wosku loły se frelki roztomańte ulepki, a potym zgadywały, co tyż by to miało znaczyć. Stykło yno ciyń ciepnońć na ściana, a zaroz wszystek było jasne, chociaż niy do końca, bo do przikladu: jedne kamratki w nim widziały starego dziada, a drugi – karlusa na koniu, a ta co wosk loła mogła se wybrać to, co i nojlepszy pasowało! Potym dziołchy rozchodziły sie po dwie - trzi do chałpow, bo sie boły, że im synczyska, co nabzdurzom po drodze, bo też te gizdy rade kamratkom na sprzyk robili!
Jedna starczyno kamratka we Andrzeja ło połnocy podziwała sie do zdrzadła i łoboczyła tam strasznego chopa. Wydała sie za gryfczoka, ale bez wojna mu gymba poparzyło i tak się ta wrożba spełniła.
Te najłopoważniyjsze frelki (tyn roz już same) mogły se iść jeszcze wele północy na szczypy do somsiada. Jak sie im rano udało śnich słożył cołki kulok, to do roku sie wydowały! Jednako mało kero dziołcha sie opowożyła iść trzyńś płotym, potym jak jednej bogatej, starej freli, co broczow ni miała, pokozoł sie dioboł. Dziołcha tak sie wylynkała, że łod tego przestrachu za pora dni umrziła! Niy pomogło tłumaczyni, że i jedne synczysko ze wsi zrobiło na bzdury, bo mu cosikej roz łodpedziała!
Tak to czasym przi graczkach mogom być i płaczki!
Komentarze