Takie placówki z reguły wyrzuca się na peryferia czy na odludzie. Tu jest inaczej: ośrodek dla mężczyzn bez dachu nad głową powstał niemal w centrum miasta.
W centrum Rybnika, przy ulicy 3 Maja 48B (skręt przed wiaduktem na Chwałowice, przy przepompowni gazu) w niedalekim sąsiedztwie policji, działa schronisko dla bezdomnych. Prowadzi je Stowarzyszenie im. św. Jana Pawła II – Pomoc Potrzebującym. Placówka istnieje od 1 października 2014 roku, czyli już drugą zimę. Ale dopiero od stycznia przyjmuje również bezdomnych, których kieruje rybnicki ośrodek pomocy społecznej. – Przygarniamy jednak także indywidualnie osoby, które mają dochód i po prostu płacą za pobyt. Trafiają do nas ludzie kierowani przez OPS-y z Pszczyny, Pszowa czy Rydułtów. Jeśli nocą bezdomnego przywozi policja, straż miejska czy inne służby, przyjmujemy go interwencyjnie. Następnego dnia kontaktujemy się z OPS-em, który podejmuje decyzję, co dalej. Zawsze znajdzie się miejsce chociaż na jedną noc – mówi Przemysław Kowalczyk, prezes stowarzyszenia.
Obecnie placówka ma komplet, ponad 80 mężczyzn. Często jak już ktoś trafi do schroniska, to zostaje. – Bo powrót np. na inny koniec Polski bywa trudny. Tutaj jest wyżywienie, dach nad głową – mówi Przemysław Kowalczyk. Jak długo można przebywać w ośrodku? To zwykle określa OPS. Decyzje są wydawane przeważnie na trzy miesiące, maksymalnie pół roku. – Kiedy ten czas dobiega końca, dzwonimy i pytamy, czy ten pobyt będzie przedłużony. Z reguły ośrodki się zgadzają – mówi Przemysław Kowalczyk.
Ośrodek stara się, by lokatorzy wyszli z bezdomności. Jeśli dyrekcja dowie się, że jakaś firma szuka pracowników, poleca swoich podopiecznych. – Mamy tutaj budowlańców, elektryków i innych fachowców. Oczywiście różnie z nimi bywa, bo co człowiek, to inny charakter. Jeden ma motywację, chce coś osiągnąć, żeby stąd wyjść, drugiemu jest wygodnie. I nie ma znaczenia, czy jest w wieku 20 czy 50 lat. Wszystko zależy od charakteru – przyznaje Przemysław Kowalczyk. Niektórzy boją się wyjścia, bo trzeba płacić za wszystko: jedzenie, mieszkanie, leki itp. Tutaj mają stabilizację, dach nad głową, wyżywienie, lekarza.
– Jestem tutaj od stycznia, wcześniej byłem w Przegędzy. Każde schronisko ma swoje plusy i minusy. Tu jest o tyle dobrze, że wszędzie jesteś na miejscu – mówi nam jeden z mieszkańców. Ma 51 lat. Bezdomny jest od 1992 roku. – Jest parę powodów: wojsko zaraz po ślubie, rozwód i pijaństwo. Człowiek wpadł w taki rytm, już stąd nie wyjdę – uważa. Lokalizacja schroniska, dzięki której wszędzie można dotrzeć na piechotę, to duży atut dla każdego. – Jeden z naszych podopiecznych namiętnie korzysta z biblioteki, często widujemy go, jak czyta w Focusie czy na rynku – słyszymy w ośrodku.
Nawet jeśli bezdomni nie pracują na zewnątrz, to mają zajęcie w schronisku. Jedni gotują, i to dla wszystkich, inni remontują pomieszczenia. – W tym budynku mieściły się kiedyś biurowce i pomieszczenia techniczne PKP. Przez cały czas coś remontujemy, poprawiamy – mówi Przemysław Kowalczyk. W ośrodku jest pięciu opiekunów, kierownik i pani Danusia, od spraw papierkowych i zaopatrzeniowych. – Staramy się, by panowała tutaj rodzinna atmosfera. Pani Danusia pomaga panom załatwić wiele rzeczy. Jak trzeba, jedzie z nimi do szpitala, do lekarza. Oni w zamian zrywają dla niej kwiatki, przynoszą czekoladki. Traktujemy ich po ludzku. Gdybyśmy byli wobec nich nerwowi, bardzo restrykcyjni, oni też byliby inni – mówi szef ośrodka.
Ośrodek ma oczywiście swój regulamin. Alkohol i inne środki odurzające są zabronione. Jeśli ktoś wróci z miasta podpity, jest proszony o pospacerowanie wokół, aż wytrzeźwieje. Kiedy ktoś jest pijany i agresywny, trafia do izby wytrzeźwień. Nie ma np. pobudek o 6 rano. Śniadanie jest wydawane około godziny 8. Jest świetlica, gdzie panowie jedzą wszystkie posiłki. Jeśli ktoś jest chory, może zjeść w pokoju. Pokoje są 4-, 6- i 8-osobowe.
Komentarze