Już było kole dwanostej, jak Waldik wyloz ze baru, ale daleko niy zaszoł, bo mu sie loć zachciało, bezto skowoł sie za krzok, a że na nogach ustoć niy poradził, to liznōł praje w ta kałuża!
– Ô pierōna – padoł – sam musiało loć, a jo po dyszczu niyrod lotōm, bo idzie chycić jako szpetno choroba, co jōm ani gorzołkōm niy idzie wylyczyć, a kery potym bydzie robił na moji dziecka, jak jo chory leżoł byda? Sam pierōna przeczekōm a lyg se na trownik na pojstrzōdku rynku, a zaroz charczeć zaczōn. Zdało mu sie, że je we niebie. Świynty Pieter przidzielił mu do pōmōcy aże szejś aniołōw – strōżōw, a kożdy był ôd czego inkszego!
Jedyn był jak starczyn czorny paryzol, bo ôd dyszczo go ôchrōnił na kożdym kroku. Drugi – troszka hrubawy a blady wyglōndoł jak korbflasza, bo połny był nojlepszyj gorzoły a dycki był pod rynkōm. Tyn trzeci – wielgi a na gymbulce czyrwiōny dycki na krziżōwce zmiynioł światło na czyrwiōne, jak Waldik szoł bez drōga i na retōnek mu sie ciepnōł jak napraniec wlecioł pod auto! Tyn sztworty to był taki mody a cołkiym zielony i Waldik niy wiedzioł ôd czego je tyn miglanc, bo „insztrukcyje ôbsługi” wziōńć ôd Pietra przepōmnioł, ale i tak by po cimoku wiela niy poczytoł.
Piōnty anioł bioluśki był, a wszyjski słupki na drōdze pierzinami ôwijoł, coby se panoczek ôżralec grucze niy nabił! Na kōniec był szōsty, cołki złoty i nojfajnyjszy! Piykne pieśniczki mu do spanio śpiywoł anielskim głosym a haloł go po gowie jako kejś jego mamulka, no to se Waldik drzimnōł, a dobrze mu sie spało. Ale jak sie chciał ôbrōcić na drugi bok, to sie pokozoł anioł siōdmy!
– Ni ma was sam zatela, modry coś za jedyn? Czamu ludzi budzisz?! – pytoł sie wkurzony Waldik.
Jo je strōż prawa! – padoł tyn przibytny, a potym ryknōł: – Stowej ôżyroku a do izby wytrzyźwiyń s tobōm!
Choć Waldik mioł szejś aniołōw – strōżōw za sobōm, to niy dali rady tymu siōdmymu. Ale niy dziwota!
– godoł potym Waldik. – Bo to niy był żodyn aniōł, yno przebleczōny gizd!
Komentarze