Po nanszymu

Te swojski wyndzōnki to kożdy mo rod, ale teroz, chocioż miynsa idzie kupić, wiela yno kery chce, to ludziska małokedy wuszty a szinki sami wyndzōm, bo je przi tym kupa roboty, a teroz kożdy tego czasu mo ôgrōmnie mało. Czasym kajś we wsi sie taki gospodorz trefi, co to sōm robi, ale u niego trza słōno zapłacić! Jo Wōm radza roztōmili, coby jeś te dobroty, podwiel jeszcze sōm! Bezmała Unio mo zakozać tego wyndzynio na drzewie, bo to je fest niyekologiczne! Jako to richtik s tym je, to jo niy wiym, bo downi kożdy, co miynso mioł, wyndziył wiela yno chcioł, a luft był czyściyjszy jako teroz!

A teroz Wōm ôpisza jedna historyjo ze połōwki 80 lot. Wtynczos miynso było na kartki i to jeszcze taki bele jaki, ale żodyn nic niy godoł, yno swōj przidział broł. Roz za czos zamias tyj ôwiynziny ze kościōm szło dostać wuszt "zwyczajny". Jedna nasza sōmsiadka robiyła we miynsnym sklepie we wedlejszyj wsi i jak my ji kartki dali, to nōm tego wusztu prziniōsła, wiela sie noleżało. We tym sklepie tym wuszt mieli dobry, niypocyganiōny, bo brali towor ze małej spōłdzielnie.

Ta sprzedowaczka tyż se tego wusztu kupiyła, bo jechała ze swojōm familijōm ku przocielōm nad morze, ale coby tym wuszt sie ji po drodze niy zepsuł, trza go było uwyndzić. Ci istni ni mieli tego kaj zrobić, bo miyszkali miyndzy chałpami, a nasza chałpa stoła na uboczu, bez to kopcyni żodnymu niy wadziyło, nō to mōj tatulek wyrychtowoł na zegrōdce tako prowizorka, a wuszty powyndziył. Wszyjstek by było piyknie, ale jedyn kōnsek tego sōmsiadowego wusztu był we pojstrzōdku wyżarty! Wuszty wyndziyły sie yno bez dziyń, a noc brało sie ich do dōm, bezto to żodyn dziwoki zwiyrz być to niy mōg!

Ale zaroz prziszło mi do gōwy, że to tyż mōgli być nasze synczyska, co jeszcze do szkoły niy chodziyli, bo bajtle bele co pobrojić poradzōm. Tyn modszy, ôn wusztōw a miynsa ni mioł rod, ale tyn starszy dycki we szkōłce zjodoł swoja porcyjo i ôd bracika, bezto spowiydź zaczłach ôd niego. Synek zaroz sie prziznoł, nō to jo sie go spytała, czamu wygryz praje pojstrzōdek, a ôn sie piyknie ôśmioł, a padoł, co tam nojwiyncy mu tyn wuszt wōnioł, a po drugi, ôn niy wiedzioł, że tyn towor we wyndzoku ni ma nasz.

Jako widzicie, była to tyż troszka wina ôd nos starszych, bo my dzieckōm nic niy pedzieli, co tam je, coby im smaku niy narobić!

GRYMLINO