Dejcie pozōr ze dobrociōm

 

Po naszymu


Cobyście se niy myśleli, że klachōm yno porzad ô drugich, dzisio napisza, co sie mie samej przidarziło. To było we tych kryzysowych czasach, kej kożdy mioł trocha tego grosza, yno nic kupić we sklepach niy szło. Wiedziałach ô jednym sklepie we Rybniku, kaj szło kupić taki zwykłe cichobiegi. Zapiykne niy były, ale jak sie dobrze gōwōm pokrynciło, to szło wyrychtować śnich cosikej gryfnego.

Jedyn roz kupiłach taki ciymnōmodre ze czornymi sznōrkami, bo inakszych niy było, ale jo tyj farby ni mōm rada, bezto zaroz jak żech przijechala do dōm, poszukałach stare sznōrki ze strzewikōw, co kejś ciotka posłała ze Rajchu. Ône miały trzi farby: bioło, czyrwiono a modro, a zrobiłach se szuły we marynarskim stylu! Jak żech szła bez torg, to mi ich ludziska ze szłapōw ściōngnōnć chcieli, a niy wierzili, że to sōm nasze cichobiegi, co yno majōm rasowe sznōrki!

Wtynczos żech sie też do tego sklepu wybrała autobusym. Po drodze przisiod sie ku mie starszy chop, co mioł na nogach stare a fest potargane cichobiegi, chociaż było doś fest zima, bo to był poczōntek kwiytnia. Poświedrzyłach troszka bokym na niego, ale tak, coby sie niy kapnōł i widziałach, że je biydnie, a starōmodnie ôbleczōny i jakiś blady, jakby kaj we szpitalu leżoł. Zaroz żech se padała, że to musi być jakiś biydok i jak pojedzie, aż do samego Rybnika, to jo go namōwia, coby szoł sy mnōm do tego sklepu i nowe cichobiegi mu kupia, boch tela piniyndzy jeszcze miała przi sobie.

Wysiadłach zaroz za nim i żech go zagodała, a ôn mi padoł: Modo paniczko, niy starejcie sie ô moja biyda, bo jo bych mōg wōm jaki piykne strzewiki kupić, bo widza, że mocie poniszczōne. Ale jak żeście sōm tako dobro, to mōglibyście sy mnōm pogodać jak czowiek ze czowiekiym, bo tego, bez tyn rok coch siedzioł, cołki czos mi brakowało! Jak sie mie niy bojicie, to siednijcie sy mnōm na tyj ławce, a wszyjstek wōm powiym. Siedzioł żech bez swoja gupota a spōry, bezto przisiōng żech se, że we tych potarganych strzewikach do dōm zońda, a na gwoździu ich we izbie powiesza, coby mie ôd gupoty warowały...

Tak my godali ze godzina, a potym tyn chop wyciōngnōł ze szmacianej tasze taki niywielgi patyk, co był co konsek ponarzinany a padoł: Wyście mi dali swōj czas, a teroz jo wōm dōm mōj! W dōmach policzyła, że tyn kijoszek był narżnyty aż 366 razy...

GRYMLINO

Komentarze

Dodaj komentarz