Elżbieta Grymel
Elżbieta Grymel

 

Po naszymu


 

Mōmy latowe feryje, bezto dzisioj roztōmiyli wybierymy sie na wycieczka do naszych sōmsiadōw. Nasze braty Słowaki majōm piykno legynda, co jōm tyż zapisoł jedyn czeski pisorz, co sie mianowoł Julius Zeyer (1841-1901), a jo Wōm jōm tak ôpisza, jak to mi ôpedzieli ludzie wiela lot nazōd na Słowacyji.

Po gōrach tułoł sie jedyn mody synek, co wyglōndoł jak jaki straszydło: był puklaty, kulawy, świdraty, szpetny po gymbie, a ku tymu jeszcze nic niy godoł. Jak ô co pytoł, to piskoł jak ptoszek, bezto ludzie mu godali Janko Ptok. Jednako żodyn niy wiedzioł, skōnd sie tyn synek tam wziōn. Litościwe ludzie dowali mu czasym kōnsek chleba, abo cosikej do roboty, ale inksi pośmiywali sie ś niego, że je taki ułōmny, a we wszyjstek wierzi.

Jedyn roz wysoko we gōrach tyn boroczek trefiył do klasztora, kaj żyło pora na bioło ôbleczonych fratrōw, co dali mu jeś, a zakludzili do kōmory, co miała być terozki jego izbōm. Wtynczos tymu synkowi prziszło do gowy, że trefiył do nieba. Ôd starki, co sie u nij wychowoł, wiedzioł, że wysoko we niebie miyszko dobry Pōnbōczek i zaroz tyż poszoł go szukać. We starej szopce, kaj stoło kupa pōniszczōnych rzeczy, pod ścianōm leżoł tyż stary, ôbtrzaskany krziż. Janko dźwignōł go ze ziymie, ôpucowoł a powiesiył na ściana.

Ôgromnie mu było żol, że Pōnjezus, co wisioł na tym krziżu mioł yno jedna rynka, bezto pohaloł go po gowie i Pōnjezus do niego przegodoł. Janko czynsto go ôdwiydzoł i dzielył sie ś nim swojim jodłym. Roz bez plac wele szopki szoł jedyn zakōnnik i słyszoł we pojstrzodku jakoś godka. Jak tam sie podziwoł, to usłyszoł, że Pōnjezus ze krziża, godo tymu borokowi, co go tam wszyjscy za gupigo mieli, że hnet po niego przidzie a weźnie go do nieba. Tyn frater po cichuśku wyloz ze tyj szopki, a zaroz polecioł do ôjca opata.

Kej ôba tam przilecieli, to Janko już niy żył! Jak go rychtowali do pogrzebu, to dali pozōr, że na lewyj nodze mo taki znamia, co wyglōndało jak korōna. Wtynczos jedyn frater se spōmnioł, że kupa lot nazōd po tych gōrach jeździł jedyn wyngerski princ, co szukoł swojigo stracōnego syneczka, bo mu go jakiś chachary porwały. Jak chowali Janka Ptoka, stary opat padoł tak:

– Pōnbōczek posłoł nōm sam prawego świyntego, coby my sie nawrōciyli, a nauczyli sie prawej pokory ôd niego!

GRYMLINO

Komentarze

Dodaj komentarz