To było wiyncy jak dziesiyńć lot nazod. Wtynczos przijechała ku nōm jedna moja kamratka, co nad morzym miyszkała, bo chciała se gōry ôbejrzeć. Jednako cosikej my sie niy dogodały bo ôna miała być jedyn dziyń niyskorzij. Bezto, że we tyn istny dziyń my musieli jechać ze naszōm cerōm do Katowic i ta moja kamratka ôstała u nos w dōma sama.

Ze tych nerwōw jo ji zapōmniała pedzieć, co dzisio bydzie chop ze gazownie chodziył a spisowoł liczniki, ale zaroz pomyślałach se, że to je dziołcha światowo, to sie kapnie, co trza zrobić i wiyncy żech se tym gowy niy zawrocała.
Jednako jak my przijechali nazōd, to zaroz na siyń wyjrzała nasza sōmsiadka, co miyszkała pod nami a dała mi nowo ksiōnżeczka do płacynio gazu.
– Co to sie stało, Kulino, że tyn chop u wos nasza ksiōnżeczka ôstawiył, tyj moji kamratki niy było? – dziwowałach sie.
– Ale była, to już wōm ôna wszystek pogodo... Baby niy znoł, to ji możnej niy doł, niy wiym...
Podziynkowałach sōmsiadce a szli my do dōm jedyn sztok wyżyj. Tam już moja kamratka stoła we dźwiyrzach, a zaroz wszyjstek nōm zaczła rozprowiać. Godała, że był sam taki mody chop ze gazownie, licznik spisoł a chcioł ji dać ksiōnżeczka do płacynio, yno musiała mu to podpisać. Ale jak ôna sie ôbrōciyła, coby dowōd ze taszki wyciōngnōnć, to uciyk i ani dźwiyrzi niy zawrził, yno lecioł po trzi schōdki i do sōmsiadōw pod nami jak perszing skoczył, jakby go kery gōniył!
– Pōdź dziołcho, niy bydymy sam przeca debatować na progu, w dōma pogodōmy – padałach. A porzad myślałach nad tym, co to sie stało, boch przeca tego inkasynta znała już pora lot i niy prziszło by mi do gowy, że co nawywijo! Ale jak sie kamratka zwyrtła do mie plecami, toch ta prziczyna uwidziała. Ze przodku to ôna wyglōndała jak porzōndno, stateczno mamulka, za to ze zadku, jak baba ze przibytku uciechy: dłōgo kecka miała dźwigniōno do pasa, a na gołych, bladych pōłżitkach ledwie sie ji trzimały czerwiōne stringi!
Jak żech ji to padała, to dziołcha sie ôgromnie zagańbiyła, kecka na dōł pociōngła, a padała mi, jako sie to mōgło stać. Jak inkasynt zazwōniył, ôna praje siedziała we łaziynce na „trōnie”, bezto coby tyn za dźwiyrzami dłōgo niy czakoł, gibko galotki dźwigła i skoczyła ôtworzić, a co było dalij, to już roztōmili wiycie!