Starzik ôd moji kamratki Bogusie to był stary bergmōn na pynzyji i ôn nōm, dzieckōm wiela ô tyj grubie, kaj pora dziesiōntkōw lot przerobiył, ôgrōmnie rod łozprowioł, a już nojwiyncy, to my słyszeli ô tym Skarbniku, co to bezmała tam straszył.

Ōn jak yno chcioł, to jednym poradziył pōmōc, a zaś inkszych, jak mu co przeszkrobali, to koroł bez litości! Jo dłōgo niy poradziyła spokopić, jako to ze stworym je, bo niby roz bōł dobry, ludziōm pōmōgoł a ich ôstrzygoł, a kedyindzi gazym ich dusiył, a wodōm zalywoł! Wtynczos prziszło mi do gowy, że te Skarbniki muszōm być dwa, bo moja starka dycki godała, że dobry to sie pogorszyć może, ale coby sie zły naprawiył to sie małokedy zdorzo, bezto podle mie, to ni mōg być jedyn a tyn sōm! A terozki to jo Wōm pogodōm te starzikowe godki ô tym Skarbniku. Nojprzōd, co Skarbnik ni mioł rod: na grubie niy śmiało sie głośno godać, wrzeszczeć ani śpiywać, ale nojwiyncy to Skarbnik niy ciyrpioł gwizdanio, robiynio gupot a głośnego lachanio. Bo jak człowiek robi gupoty a sie śmieje, to niy dowo pozōr, co sie wele niego dzieje, a na grubie trza mieć ôczy doôkoła gowy, a to je jeszcze nikedy za mało! Bezto tam musioł być spokōj, a kożdy bergmōn musioł dycki na wszyjstek dować pozōr. Jak Skarbnikowi kery, co zawiniył to ôn go zaroz fest pokoroł. Starzik godoł, co jedyn jego kamrat dostoł bez pysk ôd samego Skarbnika za kurzyni cygaretōw na dole! Tyn kamrat to był taki „śmierdzirobōtka”, sztyjc kajś ôbzajtowoł, po kōntach sie krył, a wyloz dycki dziepiyro, jak już kamraci cołko robota za niego zrobiyli. Bezmała już delszy czos mu sie tyn Skarbnik prziglōndoł, bo bergmōny widzieli co jakiś czos modre światło we starych chodnikach, jak wele nich robiyli, ale tyn istny nic se s tego niy robiył, chcioż go inksi ôstrzygali. Isto miarka sie przebrała i tyn chop po pysku dostoł i to tak fest, że mu szramy na gymbie do końca życio łostały. Terozki to godajōm, co ôd tego kurzynio cygaret gaz metan, co sie pod stropym zbiyroł, musioł sie zapolić, a ôd tego wybuchu chopa poparziło, ale we tych hańdowniyjszych czasach ludzie wierzili, że to była kora łod Skarbnika.
Co tam jeszcze nabojoł nōm Bogusin starzik ô tym Skarbniku a grubie, dowiycie sie roztomili za tydziyń.

PS. Wszyjskim bergmōnōm życza, coby Ponbōczek a świynto Barbōrka mieli Wos we ôpiece! Żyjcie zdrowi!