– Ôma, niy targejcie tela tyj folije, bo na drugi roz wōm tego niy weznymy, już i tak mocie tego za tela! – a potym sie ôśmioł. Ôdpedziałach mu wkurzōno:
– Dyć jo sam dała yno dwie puciynki ze syra, a reszta to ni ma moji! Ci ze miasta, co tam we tyj śmieciowyj radzie siedzōm, by mie musieli po gołyj d… całować, za to, że jo tyż za inkszych te giździarstwo pozbiyrōm!
– Niy gorszcie sie ôma na nos – padoł tyn drugi karlus. – A napiszcie pismo do Urzyndu Miasta, bo ôni tam nic niy wiedzōm…
Na tym sie nasza godka skōńczyła, bo te synczyska pojechali dali! A jo zaczłach myśleć co z tōm folijōm zrobić: potrzebno je i ciynżko mieli by my sie bez ni ôbyć, ale nikedy je ji rychtik zatela! Choćby dzisio, prziszłach ze naszego Hipermarketu a prziniōsłach dwie połne taszki towaru. Te folijowe taszki tam sōm jeszcze za darmo, nō to ludzie bierōm, a sprzedowaczki tyż ich tam niy żałujōm. Podziwałach sie do jednyj taszki zrobionej ze hrubszyj folije, bezmała ekologicznej, a tam zaś bōło połno tych folijowych miyszkōw. Nojprzōd uwidziałach kilo jabek aże we dwōch ôroz, bo tyn piyrszy miyszek bōł taki ciynki, że sie roztargoł. Kurzo wōntrōbka, tyż we dwōch bōła, bo fest ciapro. Potym miałach tam jarzina do szałotu, a kożdo zorta we ôsobnym miyszku, a jeszcze we takim wielgim, że jakby sie niy potargoł (bo za ciynki bōł), toby szło tam i kilo wsadzić. Roz żech dała wszyjski jarziny do jednego miyszka, ale paniczka na kasie godała, że ôna mo bezto wiyncy roboty, a po drugi żebych dała kożdo zorta ôsobno. A stykło by ta gemiza ze jednego miyszka wyciōngnōnć, zwożyć a do drugigo wsadzić, tak by my zepsuli yno dwa miyszki a niy sześ!
I tak mōmy na kożdym kroku, a hołda tyj folije rośnie, a niy kożdo do sie po drugi przerobić! Bezto lepi ji ze sklepu niy brać, jak niy trza. Jo se poszyła tasze ze starego stilōnowego fōrtucha. Do śmieci niy poszoł, a jeszcze jakiś czos za tasze posłuży! Co godocie?
Komentarze