Ale ze drugi strony, to tych barzołōw jednako mōmy coroz myni. Choćby yno we samych naszych Żorach, co na barzołach dycki leżały. Teroz to już we mieście u nos żodnych barzołōw ni ma, ale jak żech bōła bajtlym, to sie tak ze 300 metrōw ôd żorskigo rynku zaczynały. Jeszcze we 60. latach nasze Huloki to bōły yno jedne wielgi barzoły! A dzisio stojōm tam sklepy, hotel, a Muzeum Ôgnia. Godało sie kejś, że we kożdym stowku, we kożdym barzole, we kożdziuśki przikopce siedzioł jakiś utopek a dziecka, starki i starzikōw straszōł! Modym to sie te gizdy do ôcz niy ciśli, boby we ciaprok dostać mogli.
A potym było by trza do kōńca utopkowego żywota, co je pōnoć piyńć razy delszy jako czowieczy, ze złōmanym kicholym lotać! Teroz wszyndy je sucho, a utopki bez wody niy żyjōm, bezto kajś sie te gizdy pokryły, yno że żodyn niy wiy kaj! Wnuczka ôd moji sōmsiadki, to se tak wymyślyła, że to je wszyjstek skuli tego że na Hulokach te muzeum ôgnia postawiyli, a utopki, jako tyż wszyjski wodne stwory, sie ôgnia fest bojōm! Jo sie poważōm za znawce utopkowego świata, ale jeszczech taki rzeczy niy słyszała, bezto żech sie jōm zaroz spytała skōnd to wiy? Wyszło na to, że sie ji to wszyjstek wyśniyło. Ôgrōmnie sie raduja, że rośnie nōm jedna dziołszka, co szprymy ô utopkach zbiyro, a możnej mie kejś zastōmpi!
A teroz bydymy godać ô wielgich barzołach we Baranioku. Jużech Wōm niyroz ô tym pisała. Mōj starzik, co tam fesztrowoł, dycki ô nich spōminoł. Baraniok to je taki las, co tam znojdziecie suche kympy, kaj rade żmije siedzōm i barzoły ze torfym. Przed drugōm wojnōm we baranowskim dworze tym torfym we piecach polyli. Teroz to by nōm sie niy widziało, bo ciepła ze tego wiela niy boło, za to popiołu kupa – trzi razy wiyncy niż tego, co sie do pieca wsadziyło!
A co tam we tych torfowiskach ludzie ponoć poznajdowali: stare koszyki, stracōne norzyndzia, strzewiki niy do pory, utopiōnego jelynia, co ôstoł we całości i bezmała wōz ze wołami. Na tyj fōrze to jeszcze fōrmōn siedzioł,
a bicz we rynce trzimōł, ale eli je to prowda?
Komentarze