Jo chca mieć wszyjski dziecka w dōma!

Jedyn mioł dwanoście dziołchōw, a drugi dwanoście synczyskōw. I tymu, co mioł dziołchy marził sie syneczek, a tymu drugimu – dziołszka! Cōż kej sztelōngi sie niy społniały, ale ôba sie zaparli, coby mieć wszyjski dziecka (dziołchy i synkōw) w dōma. Bergmōnōw sie dycki szpasy trzimajōm, bezto kamraci ze gruby im radziyli, coby sie na jedna noc zamiyniyli, a wszyjstek bydzie jak trza, ale te chopy ô tym ani słyszeć niy chcieli, bo padali, że ôni porzad sōm prawe chopy, a sami se zrobiōm, co im potrza, bez pōmocy sōmsiada!

Delszy czos nic sie tam jednako niy zmiyniyło, a potym jo skończyła szkoła i dłōgoch tam niy bōła. Ale roz mie naszło, coby mojim synkōm pokozać, kaj sie mama uczyła, bezto siedli my do cuga a pojechali te trzidziyści kilometrōw. Park, co bōł wele naszyj szkoły, bōł teroz o wiela piykniyjszy i kwilka my tam posiedzieli, a potym jo poszła ś nimi ōbejrzeć swoja staro szkoła. I we piyrszej kwili, żech sie ani niy kapła, co sie tam wele ni pozmiyniało, ale cosik mi tam niy sztimowało! We szkole robiyła jeszcze nasza paniczka sekretarka, a dziepiyro ôna mi pokozała, że za drōgōm już „fińskich dōmkōw” ni ma, bo ich wybulyli, a ludzie sie powykludzali tam, kaj kery pomiyszkani dostoł! Jo sie zaroz spytała, ô tych dwōch kamratōw, co tela dziecek mieli.

– Ano – ôśmioła sie paniczka sekretarka – dali se już ze tym sztelowaniym pokōj, jak sie jednymu jeszcze jedyn synek narodziył. Ale tyn drugi isto mioł wiynkszego pecha, bo mu boczōń przinios aż dwie dziołszki – bliźnioczki! Mieć szternoście dziołchōw, a potym to jeszcze dobrze wydać… – wzdychła se nasza paniczka.

 

A mie prziszło do gowy, ze karlusōw miały przeca za płotym, ale to bezmała ni ma tak łaps, bo mo tu cosik do powiedziynio „kościelne prawo”, bezmała te wszyjski dziołchy, coby se chciały wziōnś bratōw za chopōw, musiały by sie wydać we tyn sōm dziyń, czyli wszyjski ôroz. Bo potym to mogōm być przeszkody, ale eli je to prowda?

Komentarze

Dodaj komentarz