Dwa dochtōry

Dwa kamraty ôd jejigo ujka, co ś nim do gimnazjōm we Ôpolu chodziyli koniecznie chcieli wysztudyrować na dochtorōw a tak zrobiyli! Jednako coby se tych pacyjyntōw niy ôdebiyrać, jedyn ôstoł dochtōrym ôd ludzi a drugi to bōł „tierarzt”, czyli taki chop, co bydlōntka lyczy. Cōż kej te dwa gizdy, jak se przoli, tak tyż radzi jedyn drugimu na bzdury robiyli. Jak sie kaj potkali, to sie dycki przekwolali kery je lepszy dochtōr.
– Chopie, co to je „tierarzt” podle takigo jako jo? – padoł tyn, co ludzi lyczōł. – Ciebie krowa abo wieprzek do sōndu niy podo, jak co źle zrobisz, abo boroka ôtrujesz, a jo zaroz za to trzeszczoł byda, a siedzieć pōda!
– A pamiyntosz, jako nasz panoczek geograf godali? Że ludzki dochtōr to je tyn jedyn, jedyny fach, co sie może kwolić wszyjskim, co mu sie powiōdło, bo to co spieprzōł, to skryje nasza świynto ziymiczka! – ôdżar sie tyn drugi.
I tak to szło bez cołki lata! Jedyn roz weterynorz chcioł wyprōbować kamrata, a prziszoł ku niymu po porada, że niby go jakoś niymoc chyciyła, a chciołby, coby tyn ludzki dochtōr mu pōmōg.
– No tōż godej wartko, co cie boli? Sraczka mosz, abo wiatry, beko ci sie, łeb ci pynko, abo mosz jaki inksze boleści? – dopytowoł sie kamrat, bo czuł, że zaś cosik sie świynci.
– Podziwej sie kamracie, jak przidōm ku mie ze krowōm, to ôna mi niy powiy, co ji je, a jo to znojś musza, a potym jōm wylyczyć…
– Dej pokōj – ôdpedzioł tyn drugi. – jo już wiym ô co idzie!
Potym kwilka pōmyśloł, ze byfyja wyciōngnōł jakoś kartka, a na ni zaczōn pisać. Jak skōńczōł, to to padoł tak:
– Roztōmiły kamracie, sam mosz trzi lyki, co musisz wykupić we naszyj japtyce i zrobisz tak: jak ci do jutra niy pōmoże tyn piyrszy lyk, to go wyciep, a zacznij tyn drugi, ôn ci isto pōmoże, ale jak by to rychtik niy szło, to weź sie za tyn trzeci, tyn by ci mioł na bank pōmōc! A jak by i tym cie niy ruszył, to powiydz swoji babie, niych ci kark sznōrōm ôposze, a zakludzi cie do masorza!
Tego weterynorz jednako niy strzimoł, a strzelił kamratowi bez pysk, a tyn zaroz mu ôddoł, i tak było jeszcze pora razy! Jak już ôba te gymbulki mieli modre, a wyglōndali niy przimierzajōnc, jak tyn „frankensztajn” ze kina, to se dali pokōj, a wziyni sie za ôpatrowani jedyn drugigo, a na jodinie niy szporowali! Bezto im te szramy na gymbie do kōńca życio ôstały!

Komentarze

Dodaj komentarz