Jako downi strojyli groby

Na samym dole leżeli dwa starczyne syneczki: Alojziczek, co umrził na zapolyni mōzgu, jak mu jeszcze ani roku niy bōło. A kōnsek dali bōł grobek ôd Staniczka, co umrził na zapolyni pluc. Tyn syneczek wyglōndoł na zdrowego, a umrził! A jego bracik bliźniok co bōł wtynczos chory a we łōżku leżoł, przeżył, a żył potym bez 70 lot. We dwadziestych latach jeszcze tych antybiotykōw niy znali, bezto maluśkich dziecek wiela umiyrało! Kōnsek dali leżała jedna nasza sōmsiadka, co sam, we Żorach, żodnyj familije już niy miała, bezto ji tyż grōb trza bōło postrojić, a we Wszyjskich Świyntych świyczka zaświycić! Potym szły my na sōm wiyrch ku starzikowymu grobu. Starzik Johan umrził jeszcze bez drugo wojna, bezto jo go za żywa niy widziała, alech go na fotografiji dycki poznała, bo moja mamulka bōła na niego podano. Wszyndy my tam kładły świyrkowe galynzie, co po nich starka ze kamratkami szła pora dni pryndzy do lasa. Dziepiyro we same świynto niōśli my zielōne wińce a krziżyki, co ich starka uplytła ze świyrkowych chłabin abo ze mechu, a przistrojyła papiōrzannymi kwiotkami. Lampkōw a zniczōw wtynczos niy bōło, to my świyczki zapolali na grobach. Bogatsze sōmsiady to strojyli groby gałynziami ze jodły, co jōm gorole ze gōrōw czasym u nos na torgu przedowali Na torgu szło tyż kupić piykny winiec, ale małokery mōg se to dozwolić, bo drogi bōł!
Dycki żech ze starkōm siedziała, jak ôna te wińce plōtła, a wielach sie ôd ni nauczyła, a we kryzysowych czasach poradziyłach se sama taki piykne rzeczy porobić, że sōmsiady mie pytali, cobych im tyż taki wyrychtowała. Jednako już we dziewiyndzisiōntych latach wińce wyszły ze mody, a nastoły „strojiki” i tak mōmy do dzisio. Jak strojik chcecie mieć piykny, musicie tyż dō niygo troszka towaru a proce wsadzić! Wiym, bo porzad jeszcze te strojiki na nasze rodzinne groby rychtuja. Lampki a znicze idzie teroz kupić, jaki yno kery chce, a kożdy rok sōm nowe mustra. Mie jednako tyj prawej gałōnzki świyrkowej , na tych grobach brakuje, bo wszyjski kwiotki a chojinki sōm sztuczne. Bezto jo mojimu tatulkowi, co przoł lasowi dycki krōm strojika stawiōm dōniczka ze żywym „iglokiym”.

 

Ps. Dziynkuja panoczkowi Alojzowi Zimōńczykowi za pōmōc we ślōnski korekcie.

Komentarze

Dodaj komentarz