Jako to ze tymi wszyjskimi starymi godkami było?

Isto kożdy s nos te stare godki rod słōcho, jo tyż! Bo jakby bōło inakszy, to bych Wōm teroz tela nabojać niy poradziyła!

 

We hańdownyjszych czasach te godki to były jak dzisio te wszyjski cajtōngi a magazyny. Ludzie wiyncy we jednym miejscu siedzieli. Swoja gospodarka mieli a musieli dować na nia pozōr, bo inakszy by im wszyjstek ze pola a ze chlywa złodzieje wykradli. To bōła ta prziczina, że mało rajzowali. Ale kożdy czowiek rod by wiedzioł jako tam we tym świecie je! Bezto jak bez zima bōło myni roboty, to ludzie se radzi troszka ôddychli. Jednako coby czasu po prōżnicy niy tyrmanić, to chociaż piyrzi szkubali. Wtynczos sie zaproszało do dōm jakigosik starzika abo jako starka, co radzi fajnie bojali, skuli tego coby sie babōm przi tym szkubaniu niy zmierzło siedzieć! Bo jakby do chałpōw za gibko pouciekały, to by robota stoła! Jo to dobrze znōm ze tych czasōw jak żech bōła bajtlym. Chocioż narodziyłach sie we mieście, to moja stareczka bōła ze wsi, a taki same kamratki, co do miasta za robotōm prziszły, miała. Ku nōm bojać chodziyła tako jedna starka Ana, co wiela po pōńciach a po ôdpustach za modu chodziyła. Ta nōm dycki tego nabojała: ô tym, co widziała, abo co tyż ôd ludzi słyszała. To były te godki, co im dzisio godōmy: ôpowieści ludowe. Żodyn nad tym niy rozmyśloł, wiela w nich je prowdy, bo jak taki czowiek, co po świecie wandrowoł, tak padoł, to tak isto bōło! Kożdy rozprowiocz godoł dycki trocha inakszy. Czasami jak kaj co usłyszoł, a wszyjskigo niy spamiyntoł , to ôd sia tyż co dorobiył! Nojważniyjsze bōło, coby sie to wszyjstek trzimało kupy, bo inakszy ludzie by mu niy uwierzili, a po drugi by go niy pytali! Radzi byście wiedzieć, ô czym sie bojało? Ano, ô piyknych kościołach, ô ôdpustach, ô żebrokach, ô krōlach, ô bogatych, co szczyńścio niy mieli, abo ô biydnych co sie jim we żywocie poszczyńściyło! Godało sie ô duchach i roztōmańtych straszkach, ale też ô rzeczach, co dziecka wiedzieć by ni miały! Tego to jo dycki bōła nojwiyncy ciekawo!
A jako te nasze starki poradziły śpiywać! Na polsko, na czesko nuta, nikedy były to pobożne kantyczki, kedy indzi zaś wesołe pieśniczki ô babach a chopach! A we wieczōr to sie potym starki boły iś do dōm i trza jich bōło ôdkludzać, chocioż yno kōnsek dali miyszkały.

 


Ps. Foto ze archiwum autorki: szkubani piyrzo, na ścianie je kalyndorz, a na nim data 14 luty 1939 r.

 

Komentarze

Dodaj komentarz