Kolynda we familoku

Jednako niy wszyjski ksiynżoszki na tako wczaśnio kolynda radzi chodzōm, a familoki se dycki na kōniec ôstawiajōm. Ale jak chcōm wszyjskich parafianōw nawiydzić, to muszōm gibci zaczōnć, bo inakszy by aż do Wielgi Noce chodziyli, jako farorze we gōrach. Ôni tam idōm na grōniczki dziepiyro jak śniyg ślezie. Jedyn mody ksiōndz ze naszyj familije padoł mi kejś tak:
– Przedstowcie se ciotko, taki familok jako u nos we F., wysoki na jedynoście sztokōw, bo parter tyż trza porachować! Jo chcioł iś ôd dołu, ale moji wiyncy doświadczone kōnfratry padali mi tak: Synek niy bydź gupi, bo już we połōwce drogi padniesz na dziōb ze umordowanio! Wyjedź ty se lepi windōm na sōm wiyrch, a potym se bydziesz po maluśku na dōł schodziył! I do połōwki to mi doś gibko szło, bo wszyndy meble mieli postawione tak samo. Wloz żech do antryju, potym do „salonu”, kaj stoła ława, na ni krziżik, świyczki a świycōno woda. Padli my na kolana, porzykali, jo pokropiył izba, przegodoł troszka ze gospodorzami, a szoł żech dali! A tam juzaś to samo! Ôroz wloz żech do takigo troszka lepszego pomiyszkanio, ale jeszcze mi nic niy podpadło. Przi dźwiyrzach stoła tam yno sama paniczka a pokozała mi rynkōm do tego „salonu”. Tam wele witriny stoła ta sławno ława, to jo sie już ani na nia niy podziwoł, yno klap wele ni na kolana, a padoł żech: Pomódlmy się! Ale paniczka, ani panoczek, co sie wtynczos skonsik znod, niy poklynkali, za to zaczli ôba głośno krzōnkać. Cosik mi to niy sztimowało, stanył żech na nogi a podziwoł żech sie na ściana a tam wisioł taki wielgi ôbroz, co na nim ze łōdki wysiodały taki pōłgołe, tłōste nimfy! Jobych tymu doł: rzykoł bych do pogańskich dziywic! Po drugi stronie izby ci istni mieli przirychtowany normalny stoł przykryty biołym serwetym, na nim krziż a świyczki, a na ścianie świynte ōbrozki. A to mie Pōnbōczek pokoroł za moja „rutyna”, chcioł żech to gibko ôdwalić, a niy doł żech pozōr, co robia! Ale ôd tego czasu ni mōm rod kolyndy na familokach!

Komentarze

Dodaj komentarz