Downij synki mieli swoja świynto Katarzina (25 listopada), a dziołchy świyntego Andrzeja (30 listopada). W te dni młodzi se wrożyli, jaki bydom mieć prziszłe życi a kerego abo kero se weznom!
Teroz we „andrzejki” dziołchy i synki idom społu do dyskoteki abo do kina. Czasym se jeszcze frelki z wosku powrożom, ale to już ni ma tak jako piyrwej.
Jedna starczyno kamratka, Zofija i było, dowiedziała sie, co trza zrobić, coby swojigo prziszłego ślubnego łobejrzeć. Ale se trza było dować pozor, bo sie mog tyż dioboł pokozać!
Ta dziołcha schowała zdrzadło pod stołym już dziyń pryndzyj a przikryła go swojom chustkom, ale nigdo niy śmioł ło tym wiedzieć, bo inaczyj by sie wrożba niy spełniła! We „andrzejkowy” wieczor, jak już wszyjscy poszli spać, siadła za stoł a czekała, aż na kościele piźnie dwanoście. Potym zapoliła dwie świyczki, przeżegnala sie a wyciongła zdrzadło. Dziwała sie do niego już dobro chwila, ale nic niy widziała, łoroz wrzaskła a padła zymdlono na ziym. Postawiła na nogi caluśko chałpa, bo sie długo niy poradziła spamiyntać! Jak prziszła do sia, padała wszystek starce, a łona i nakozała, coby szła zaroz na drugi dziyń do spowiedzi. Farorz na dziołcha nawrzeszczoł za to, że czary robiła, a kozoł iść na pońć do Anabergu. Jeszcze spory konsek przed kościołym pontniczki trefiły kupka młodych wojokow, co tyż szli ku wsi. Jedyn taki nojgryfniyjszy zagodoł do Zofijki, a pytoł jom o adres. Padoł, że idzie teroz ze drugimi wojokami do Niymiec, a niy wiy, kiej przidzie nazod, ale by rod do nij napisoł, bo mu sie łogromnie widzi. Dziołcha adresa dała, ale potym se myślala, że możnej źle zrobiła i co łojce na to pedzom? Jak prziszoł piyrszy brif, łojciec go nojprzod przeczytoł som, a potym doł dziołsze i tak było bez prawie piyńć lot, bo chnet zaczła sie piyrszo wojna. Na jedyn czos wojok napisoł, że je ranny a leży we lazarecie, a potym wiyncyj nic niy doł znać! Dziołcha niy wierziła, że stało sie nojgorsze, a poszła do Anabergu z nadziejom, że spotko tam jakigo wojoka, co zno jejigo karlusa. Wele kościoła na gorce chodził ło berłach jedyn młodziok bez nogi i łon jom poznoł a pytoł sie, eli przijechała ku swojimu galanowi, a potym zawiod jom do lazaretu u zakonnikow. Frelka tak gibko leciała, że tyn wojok ni mog za niom nastyc, bezto chcioł kamrata łostrzyc a go z daleka pomianowoł. Tyn istny sie łobrocił, a dziołcha zymdlała, bo gymba mioł tako sama straszno jak ta, co sie i we zdrzadle wtynczos pokozała!
Młodzi pożenili sie na Godni Świynta, a Zofija dycki godała, że łona wiy, jaki jeji chopeczek mo dobre serce, a to starczy za cało krasa na świecie.
Komentarze