Elżbieta Grymel
Elżbieta Grymel

 

  Po naszymu


 

Dzisio we cyklu "Po naszymu" bydzie piykno bojka do dziecek, ale niy zawadzi, coby jōm tyż wielcy poczytali, a do serca se jeja mōndroś wziyni! Zaczło sie ôd tego, że starka kozała mi prziniyś cosikej ze kōmory. Iś tam żech sie niy boła, bo do szaltra ze światłym żech już siōngła i niy musiałach po cimoku tyj istnyj rzeczy szukać, ale co inkszego mi wadziyło: praje żech zaczła szyć szatki do moji lalki, a teroz coby starki posłōchnōnć miała bych wszyjstek ciepnōnć?

Jednako zarōz prziszło mi do gowy, że ôd czego mōm bracika, toch mu rozkozała to samo, co starka mie, a dali żech sie zajyna swojōm robotōm, a niy dałach pozōr, co ôn robi! A ōn mie wysłōchoł, ale do kōmory niy poszoł, yno dali bajstlowoł... I tak my starce niy pōmōgli, ale nasza stareczka nōm tego niy przepuściyła, jednako miast szkrobanio uszōw usłyszeli my jedna staro bojka, a nauka s tyj bojki mieli my se wyciōngnōnć sami. A szło to tak:

Kajś we świecie była tako wioska, co miyszkała w ni yno sama zwierzina. Wele siebie chałpy postawiyli se dwa psi – ôgrōmnie dobre kamraty. Sztyjc se dycki pōmōgali, ale jedyn roz to im niy wyszło i to był kōniec tego wielgigo kamractwa! Pies Burek mioł zaniyś nojważniyszymu berowi, ekstra stołek, co mu dziōbym wykuł ze dymbowego drzewa jego sōmsiod dziyndziel. Jednako Burek jakoś ni mioł czasu, bo cosikej se inkszego zaplanowoł, bezto zawołoł na swojigo drugigo sōmsiada, psa Rudika, coby tyn stołek berowi zaniōs.

Rudik sie praje szykowoł podrzimać po ôbiedzie i tyj roboty niy zrobiył, yno rozkozoł swojimu ôgōnowi, coby te ważne zadani wykonoł ôn. Ôgōn niby słyszoł, ale jak Rudik se legnōł, to ôgōn tyż sie ani niy zgiōn... Psiok Rudik ani wiela niy podrzimoł, kej poczuł ôstro facka! Przed nim stoł tyn nojważniyjszy ber.

– Czamuś mi ôfackoł? – ôpowożył sie go spytać Rudik, ale nogi mu sie same zatrzynsły ôd przestrachu.

– Jeszcze sie pytosz? Miołeś mi stołek prziniyś, coch kozoł zrobić do moji starki! – ryknoł tyn ber a zagiyrził sie po drugi.

– Ale to niy jo, to ôn! – Rudik pokozoł na swōj ôgōn i ôgōn tyż dostoł, coby se słowa ôd bera zapamiyntoł, a potym bez cołki tydziyń Rudika dupka bolała!

A teroz roztōmiłe dziecka słōchejcie dobrze! – padała starka. – A zapamiyntejcie se: s fami bydzie tak samo, jak na drugi rōz starki niy posłōchniecie!

I my zapamiyntali, że słowo ôd starki je świynte!

GRYMLINO

Komentarze

Dodaj komentarz