Nasza koczka je poliglotka

Ta koczka to sama ku nōm prziszła. Bez dwa dni kryła sie pod naszym autym, ale potym sama wylazła, bo głōd miała i ô troszka jodła prosiyła. Jo siedziała na ławce pod trześniōm, a ôna tako przilizno bōła, że mi na klin fukła, a ôstała tam siedzieć. Tak my sie skamraciyły. Już na drugi dziyń poszła za mnōm do chałpy i ôstała. We nocy lygała na wyciyraczce we antryju, a bez dziyń siedziała we kuchyni. Ôna jednako zdała mi sie jakosik dziwno, bo na stōł niy skoczyła, chocioż tam jodło bōło. Isto ji stykło, co dostała.

Jak chciała iś na dwōr, to szła pod dźwiyrze a pomrōnkała, coby jōm wypuścić! Ale nojciekawsze bōło to, że ôna se rada pogodała. Jo już pora kotōw przed niōm miała, ale żodyn tak niy robiył! Nikedy se siadła na pojstrzōdku izby, na mie sie podziwała tymi wielgimi zielōnymi ślypiami a zaczła mrōnkać, tak jakby godała i tak bez cołki pōł godziny, a ôgrōmnie bōła rada jak jo ji ôdpowiadała. Nasze znajōmki a przociele wiydzieli, że ôna tak robi, bezto radzi sie ś niom przegadowali. Ta nasza koczka, to ôna miała ôgrōmnie rada, jak kery ku nōm prziszoł, a jak jeszcze do ni co przegodoł, to już bōł stracōny, bo ôna go niy popuściyła! Kejś do naszego synka prziszoł taki jedyn kamrat ze Niymcōw, co sie ôgromnie kotōw boł, bo go kejś kot ugryz we rynka, ale nasza koczka tak go ômamiyła, tak za nim łaziyła, a tako przilizno bōła, że ôn jōm pogłoskoł! Potym jak szoł dō dōm, padoł, że te kociska wcale niy sōm taki straszne, jako se myśloł!

Jak roz przijechoł do naszyj cery jedyn kamrat ze Holandyje, to nasza koczka sie na niego ze poczōntku troszka boczyła, ale isto skuli tego, że jeszcze czornego czowieka niy widziała. Jednako za kwila sie

 

ś nim skamraciyła, a zabowiała go, aż nasza dziołcha ze roboty prziszła. Bo mōj angielski skōńczōł sie po dwōch zdaniach. Chocioż koczka mianowała sie Goldi, to godali na nia Poliglotka, a do dzisio jōm wszyjscy spōminajōm!

Komentarze

Dodaj komentarz