Roztōmańcie sie na tym świecie ludziōm plecie, czasym idzie nōm lepi, a zaś kedy indzi – gorzi, ale nojważniyjsze je, coby niy ”przesolić”.

Nasze starki dycki godały, że podłōg stawu grobel sujōm – jak staw je wielgi, to trza wiynkszo a mocniyjszo, a jak je maluśki, to tako troszka nad rola styknie i tego trza sie trzimać!
A tu bōło troszka inakszy…
We jednyj maluśki, ślōnski wsi bōł ôgrōmnie piykny a wielgi kościōł! Dała go postawić paniczka ze wedlejszygo majōntku. Niy żałowała grosza ani na piykny ôłtōrz ze lipowego drzewa, ani na dymbowe ławki do ludzi, a ôrgany kupiyła nojlepsze
a nojpiykniysze jaki we Wiydniu mieli. Jednako dłōgo żodyn na tych ôrganach niy groł, bo te wszyjski wielgi majstry to sie raczy widzieli we wielgi katedrze we mieście niż we maluśkim kościōłku we taki „pipidōwce”. Ale we kōńcu farorz znodli jakigoś chopa, co bezmała grać poradziył na tym insztrumyncie. Prowda bōła tako, co to isto poradziył doś dobrze, a ludziskōm sie to fest widziało! Cōż, kiej kożdy dziyń sie farorza pytoł, co mo dzisio zagrać. Abo bōł taki lyniwy, abo se tego spamiyntać niy poradziōł, choć już dwa roki we kościele growoł.
Jedyn dziyń rano farorz przilecieli niyskoro do zakrystyje, bo jich we nocy zymby fest targały, a tu jeszcze czakoł tyn dupowaty ôrganista a wołoł: Wielebniczku, co dzisio grōmy! Umordowani farorz niy radzi sie dali do godki, a ôdpedzieli mu „krōtko a wynzłowato”: To co dycki!
Tyn chop se niy spōminoł taki pieśniczki, ale rachowoł na to, że mu ludzie troszka pōmogōm. Rozłożył ta swoja ksiōnżka a ôdśpiywoł ze farorzym te wszyjski łaciński „mecyje”, co im ani wiela sōm niy rozumioł, ale teroz prziszoł tyn czas, coby ôn mioł zagrać a zaśpiywać cosik po naszymu. Jako to padali farorz? Ano to, co dycki… Ôrganista wziōn se to po lekuśku a ze przigrywkōm zaczōn: To co dycki…to co dycki…a ludziska nic, yno sie dziwajōm jedyn na drugigo, nō to ôn zaś wyjechoł ze swojōm lajerōm i tak jeszcze ze trzi razy. Tego to już farorz niy strzimali a wrzasknyli: Serdeczna Matko, ty gupieloku! A tyn dupiaty ôrganista zaś zrobiył po swojimu: Serdeczna Matko, Ôpiekunko ludzi, cosik mi sam tyn gupielok niy sztimuje – zaśpiywoł, a potym już normalnie pokludziōł pieśniczka do kōńca.
Po mszy ludzie zebrali sie we kruchcie, bo spodziywali sie haje, ale nic takigo sie niy stało! Farorz pojechali do dyntysty, a ôrganista poszoł po rozum do gowy!