Jo smaku ni nōm i prowdy niy godōm

A stary Kowōlik dostoł ôroz jakisik dziwnyj niymoce. Mało jod, bo godoł, że smaku ni mō, a potym niy mioł siły do roboty. Krōm tego zaczōn jeszcze swoja baba cyganić, a roztōmańte nudle ji na nos wiyszać. Jednako ôna gupio niy bōła, a kapła sie, że ôn isto udowo, bo mu sie robota zmierzła i tela! Bezto posłała go do dochtōra, ale że dochtōr słabo po naszymu godoł, to Kowōlikowi yno przikiwōwoł, a sztyjc nowe lyki zapisōwoł. A roztōmiły chopeczek ich do wychodka ciepoł jak jego baba niy widziała. Bezto zdało sie, że już mu nic niy pōmōże! A Kowōlikowi przeca ô to szło, coby mu Maryjka robić nic niy kozała, a jeszcze go ôbskakiwała! I tak to trwało delszy czos, aż prziszła ku nim jedna żebroczka po pytaniu. Ôna już wiela we swojim żywocie widziała i zaroz prziszła na to, co sie sam dzieje.
– Babo, co wy tego niy widzicie – padała – że tyn gizd do grobu chce Wōs zagnać, a robōtōm wykōńczyć! Ale już moja we tym gowa, coby mu sie tym plan niy ziściył!
Przi wieczerzi żebroczka zagodała gospodorza, eli by sie chcioł dali lyczyć, bo ôna zno jednego dobrego ôwczorza, coby mu mōżnej poradziył pōmōc. Ze poczōntku Kowōlik ôganioł sie jako mōg, ale sie w kōńcu zgodziył. Zrobiył to yno po to, coby sie jego pōłōwica niy kapła, co ōn richtik zamiaruje. Do ôwczorza pojechoł bryczkōm na drugi dziyń po połedniu, bo ze łōżka pryndzy jak przed ôbiadym niy stowoł. Żebroczka boła już tam przed nim a wszyjstek ôwczorzowi wyjaśniyła i tym chop naszykowoł na Kowōlika paść! Wziōn krōwińca, zrobiył
ś niego kulkōw, co wyglōndały jako pilulki, a potym ich ôbkuloł we miałkim cukrze. Jak Kowōlik prziszoł ku niymu, to go ôbejrzoł ze wszyjskich strōn, potym go ze śćwierć godziny ô ta niymoc wypytowoł, a na koniec padoł mu, że mō do niygo dobry lyk! Doł mu te pilulki ze krōwińca i kozoł mu zaroz trzi wziōnś! A to sie chop rozpluł a rozprzezywoł:
– Coście mi to dali, to je krōwiniec! Jak myślicie, że jo to zeżera, toście sōm gupcy!
Wtynczos do ôwczorzowej izby wlazła Kowōliczka, a wszyjstek usłyszała. Zaroz tyż uradowano skoczyła ku swojimu chopeczkōwi a padała:
– Ernest podziynkuj Pōnbōczkōwi, jeżeś nōreście wylyczōny: smak mōsz i prōwda godosz!

Komentarze

Dodaj komentarz